Kiedy byłem małym chłopcem, w wieku około dziesięciu lat, obok nas wprowadził się nowy sąsiad. Pięć rodzin, które wcześniej tam mieszkały, musiało się wyprowadzić, ponieważ trust sprzedał dom za „dobrą cenę”.

Dyrektor banku był teraz właścicielem domu, który był około trzy razy większy od naszego. Mieszkał tam sam przez około 8 lat i miał w tym czasie trzy różne żony. Jednak przez cały ten czas miał tylko jedną kozę, która beczała tuż za moim oknem. Kiedy reżyser częściej wyjeżdżał na wakacje, pozwolono mi codziennie karmić Gustiego. Koza, która była bardzo uparta i potrafiła zjadać obierki z ziemniaków w niewiarygodnym tempie, nie tylko przeżyła trzech towarzyszy, ale - o ile wiem - przeżyła także kolejne dwa ruchy od starego sąsiada.

Ponad 5 lat temu moi rodzice postanowili hodować także kozy. Oczywiście przywódca znów musiał nazywać się Gusti. Kiedy zawołałeś Gustiego, wszystkie trzy kozy odpowiedziały na to imię. Choć oczywiście Luise i Lotte znały ich imiona – przynajmniej tak nam się wydawało.

Kiedy później zastanawialiśmy się nad odpowiednią nazwą dla marki skórzanej, w której ofercie znajdują się także skóry kozie, przyszła nam do głowy tylko jedna nazwa:

Gusti Leder